Omgekeken

Auteur : Laura

Tags : Hart, Blij, Nu

Toen in 2013 enkele heel verschillende mensen bijeen kwamen om een bord te plaatsen op een stuk braakliggend terrein was ik iets anders aan het doen. Geen idee wat, misschien was ik wel op vakantie, want het moment was in juni en dat is voor mij een prettige tijd om erop uit te trekken. Dat bord betrof enkele houten latten tussen twee houten palen en op het bovenste staat Vindplaats Zenit. Ik schrijf ‘staat’, want dit bord staat er nu nog steeds. Niet op de oorspronkelijke plek, maar wel op hetzelfde terrein.

Een klein jaartje later werd ik betrokken bij de nadere ontwikkeling van dat terrein. Ik ging, voor mijn gevoel, een heel ongewis avontuur tegemoet. Wat zou er op mijn weg komen, hoe zou ik daarmee om gaan en wat zou het me brengen? En daarbij, wat wist ik van archeologie? Wat dat nodig?

Er bleken al inrichtingstekeningen te bestaan en ook een plan van aanpak. Het terrein zou toch wel met een jaar of twee maximaal ingericht moeten kunnen zijn. Ik ging ervoor. Zo kwam ik bij VINDplaats Zenit terecht.

Het gebied van de vindplaatsen (eigenlijk zijn het er twee) was juist in april van dat jaar omzoomd met grondwallen die precies de grens van het archeologisch erfgoed aangaven. De directe omgeving bestond uit de spoordijk, de Evenaar en het Chinese restaurant.

Nu, 2022, is de ontwikkeling van VINDplaats Zenit achter de rug. Dus niet na twee jaar maar na negen jaar. Op dit moment weten we dat het Chinese restaurant een metamorfose zal ondergaan, dat de vindplaats zich beschermd weet door de ogen van omwonenden, dat de treinreizigers nog gewoon zicht hebben op deze plek en dat er steeds meer mensen uit de buurt zijn die herkennen dat VINDplaats Zenit iets voor hen kan betekenen.

Natuurlijk is het in de basis een plek waar resten in de ondergrond liggen van het leven uit een ver verleden, de midden-steentijd, zo’n 10.000 jaar geleden. Dit aspect zal altijd leidend zijn bij besluiten die voor het gebruik van het terrein genomen moeten worden, door degenen die voor deze plek zorgen, door de gemeente.

Maar bovengronds is een gemeenschap ontstaan die net zo respectvol met de plek omgaat als de oermensen. Een gemeenschap die divers is, groeit, met veel respect voor elkaars behoeften en mogelijkheden. Zíj met elkaar verzorgen de plek en vragen via de nieuwe media aandacht van anderen om ook eens te komen. Om iets leuks te organiseren, om plezier te hebben en te leren van elkaar. Om te genieten van de zon, van de meegebrachte koffie, om te schuilen als het te hard regent. Niets moet, veel kan.

Tijdens al die jaren van ploeteren dacht ik wel eens dat wij ontwikkelaars de enigen waren die erin geloofden, maar ik had buiten de plek zélf gerekend: er kwamen mensen die de mogelijkheden herkenden, zich ermee verbonden. Zenit, in de wandeling, is een vaste waarde geworden voor velen, ook voor mij.